Er is een onderwerp dat zó veel vrouwen van 40+ herkennen, maar waar tegelijk ook veel schaamte rond hangt.
En toch heeft het een enorme impact op hoe je je voelt, op je relatie met voeding, op je gewicht en — misschien nog het meest — op je zelfbeeld.
Ik heb het over emo-eten.
Dat moment waarop je naar de kast loopt…
Niet omdat je honger hebt,
maar omdat je hoofd te vol zit,
je lichaam overprikkeld is,
of je hart even iets te veel voelt.
En laat me meteen één ding heel duidelijk zeggen:
Emo-eten heeft niets te maken met zwakte of gebrek aan discipline.
Het is een biologische reactie van een lichaam dat overbelast is.
In deze blog neem ik je mee in waarom emo-eten ontstaat, waarom het na je veertigste vaak verergert, en hoe je er op een mildere, meer ondersteunende manier mee kunt omgaan.
Wat emo-eten écht is
Veel vrouwen denken bij emo-eten meteen:
“Ik heb geen controle. Het ligt aan mij. Ik heb te weinig karakter ”
Maar dat is niet wat er gebeurt.
Emo-eten is een poging van je lichaam om je zenuwstelsel tot rust te brengen.
Wanneer je iets zoets of iets vettigs eet, maakt je lichaam dopamine aan — dat kleine shotje verlichting waardoor je je even beter voelt.
Dat is geen verbeelding.
Dat is pure biologie.
Dus wanneer je ’s avonds uitgeput op de zetel zit en plots die drang voelt opkomen?
Dan is dat niet omdat je “niet sterk genoeg” bent.
Het is je lichaam dat zegt:
“Ik heb vandaag te veel gedragen. Help me ontladen.”
En eten is, helaas, de snelste weg die je brein kent om spanning te verminderen.
Waarom emo-eten vaker voorkomt na je 40e
Heel veel vrouwen vertellen me dat het emo-eten de laatste jaren sterker aanwezig is.
En dat klopt. Er zijn drie duidelijke biologische redenen:
1. Je hormonen maken je gevoeliger voor stress
Rond je 40e begint progesteron — je rustgevende hormoon — langzaam te dalen.
Dat maakt je:
- gevoeliger voor stress
- sneller overprikkeld
- minder veerkrachtig
Met minder hormonale “buffer” schiet je lichaam sneller in een stressmodus. En stress is dé grootste trigger voor emotioneel eten. Niet omdat je faalt, maar omdat je fysiologie verandert.
2. De mentale belasting van vrouwen 40+ is enorm
Veel vrouwen in deze levensfase dragen meerdere petten tegelijk:
- een drukke job met veel verantwoordelijkheid
- kinderen die ouder worden (wat vaak ook weer nieuwe uitdagingen met zich meebrengt)
- een huishouden
- zorg voor ouders
- sociale verplichtingen
Je hoofd staat zelden stil. Je hebt weinig momenten waarop je écht kan landen.
En wanneer je geen ruimte vindt om spanning te ontladen, kiest je brein automatisch voor de snelste route naar verlichting: eten.
Niet omdat dat de beste oplossing is,
maar omdat het de oplossing is die je brein het snelst herkent.
3. Je slaap verandert — en dat beïnvloedt je emotieregulatie
Door hormoonschommelingen kan je slaap:
- minder diep worden
- vaker onderbroken zijn
- je ’s morgens uitgeput laten wakker worden
En wanneer je slaapkwaliteit daalt, daalt je emotionele draagkracht mee.
Je hersenen hebben simpelweg minder reserve.
Het gevolg?
Meer gevoeligheid voor stress én meer drang naar zoet en comfort.
Emo-eten gaat niet over eten maar over emoties
Wanneer je naar eten grijpt, heeft dat bijna nooit met fysieke honger te maken.
Onder emo-eten schuilen vaak dingen als:
- vermoeidheid
- spanning
- teleurstelling
- frustratie
- verdriet
- het gevoel dat je altijd ‘aan’ moet staan
- gebrek aan tijd voor jezelf
Eten wordt dan een manier om even níét te moeten voelen wat eronder ligt.
En dat is heel menselijk.
Alleen… het geeft geen duurzame rust.
Het geeft vijf minuten verlichting —
en daarna vaak schuldgevoel of teleurstelling.
Daarom is het zo belangrijk dat we niet naar het eten kijken,
maar naar wat het eten probeert te verzachten.
Dit is ook precies waarom emotie- en stressregulatie een belangrijk onderdeel is van mijn coachingstraject ReBoost 40+.
Zonder die onderliggende laag aan te pakken, blijft afvallen altijd een strijd — soms zelfs een strijd tegen jezelf.
De sleutel? Mildheid. Probeer jezelf te begrijpen ipv te straffen
In plaats van jezelf te verwijten:
“Waarom doe ik dit nu weer?”
Stel jezelf eens zachtere, nieuwsgierige vragen:
- “Wat had ik op dat moment nodig?”
- “Wat voelde ik vlak vóór ik naar de kast liep?”
- “Welke spanning probeerde ik te dempen?”
Dit is zoveel krachtiger dan streng zijn voor jezelf.
Want zodra je de echte behoefte ziet, besef je:
Het gaat niet over eten.
Het gaat over zorg.
Je lichaam vraagt geen discipline.
Je lichaam vraagt aandacht.
Hoe doorbreek je emo-eten? Zonder trucjes of dieet?
Er bestaat één cruciaal moment dat álles verandert:
Een fractie van een seconde
tussen de emotie en het eten.
Een piepklein moment van keuze.
Niet de keuze om “sterk te zijn”.
Maar de keuze om te voelen:
- Hoe gaat het eigenlijk met mij?
- Wat heb ik nú nodig?
- Wat vraagt mijn lichaam?
Soms zal je toch eten. Dat is oké.
Het verschil is bewustzijn.
Niet automatisch eten vanuit stress,
maar kiezen vanuit aanwezigheid.
En dat verandert alles.
Tot slot: je hoeft je niet te schamen
Als je jezelf herkent in emo-eten, weet dan:
- je bent niet alleen
- je bent niet zwak
- er is niets mis met jou
Dit is geen gebrek aan discipline.
Dit is een lichaam dat te veel moet dragen
en op zoek gaat naar rust.
Stel je voor dat je jezelf niet langer straft,
maar ondersteunt.
Niet harder, maar milder.
Niet strenger, maar nieuwsgieriger.
Je relatie met eten zou er helemaal anders uitzien.
En dat is exact wat ik je gun.
Warme groetjes,
Nele
Gezondheidscoach
Reactie plaatsen
Reacties